Ölüm sessizliği Amasra’nın üzerine çökmüştü. Toz, soğuk ve çamur, neyle karşılaşacağımıza ait bize ipucu veriyordu.
Patlamanın meydana geldiği maden alanına sabahın birinci ışıklarıyla ulaştık. Ambulans sirenleri ve sedyelerin ortasında koşuşturan sıhhat görevlilerini geçerek ben de ailelerle birlikte beklemeye başladım. Güneş doğmuş olmasına rağmen ısı vermek konusunda hayli cimri davranıyor, is ve soğuk üzerimize yapışıyordu. Ayaz, çalışanların kömür karası ellerini pembeleştirmiş, yüzlerine ise deva aramaktan usanmışlara has bir donukluk katmıştı.
Facianın akabinde açığa çıkan gaz da yakınlarının sağ çıkmasını bekleyen ailelerin üzerine kara bir bulut üzere çökmüştü.
Kömür karasına karışan gözyaşlarını dindirmek için birbirlerine sarılan personeller, arkadaşlarını kurtarabilmek umuduyla maden ocağına indiler.
Gazetemiz muhabiri Cengiz Karagöz
“YAŞANANLAR ÇOK ZOR”
Felaket vakitlerinde birtakım sözler manasını yitiriyormuş. Birçok gündelik kavram o maden alanında manasını yitirdi. Birtakım sözlerin manasını ise tekrar tıpkı maden alanında öğrendim. Tahminen de buydu; bilmek ve öğrenmek ortasındaki fark… “Umut” sözünün gerçek karşılığını yakınlarının sağ çıkmasını bekleyen ailelerin gözünde görüp, “dayanışma” sözünün karşılığını da kurtarma takımlarının dinlenirken ayaküstü yaptığı birkaç satır muhabbette duydum. Saatler boyunca madende kurtarma çalışmalarına katılan çalışanlar soluklanmak için bazen dışarı çıkıyor, dışarıda aldıkları nefesten adeta mahcubiyet duyar üzere yarım yamalak bir sigara içip yeniden madenin yolunu tutuyordu. Denk geldiğimiz emekçilere birkaç soru sorma fırsatı arıyordum, fakat ne personellerin ne de ailelerin yaşananları anlatmaya mecali yoktu. Kurtarma gruplarından bir çalışanla çok kısa da olsa konuşma fırsatı buldum. Yorgunluktan, tahminen de gördüklerinden ötürü konuşurken sesi sıkıntı çıkıyordu. Yalnızca şunları söyleyebildi: “Bu yaşananlar çok sıkıntı.”
Dışarıda bekleyen herkesin gözü asansörün hareket eden iplerindeydi. Fakat açılan her kapıdan bir çalışanın cansız vücudu çıkmaya başlayınca umutlar yerini ağıtlara bıraktı. Vakit geçti, madendeki tüm emekçiler çıkarıldı. Politikler geldi, açıklamalar yapıldı, sonrasında alan tenhalaştı. Feryatlar, hayatını yitiren çalışanların meskenlerine ve köylerine bölüşüldü.
“BAĞIRA BAĞIRA GELDİ”
Uzmanlarla konuşup patlamanın nedenini, hatalısını ve matematiğini anlamaya çalıştık. Bağımsız Maden İş Sendikası Genel Lideri Gökay Çakır, “Önemli olan beşere yaşarken bedel verilmesidir. Bunu Soma’da da Ermenek’te de yaşadık. 2022 yılındayız. Dünyanın her tarafında madenler var, lakin Türkiye’deki madenlerde her vakit bu facialar yaşanıyor” dedi. İhmaller ortada, yapılan ihtarların dikkate alınmadığı da… Fakat sorumluların ismi zımnî tutulurken bağıra bağıra gelen iş cinayetine kurban giden günahsızların ismi belirli.. Tam 41 kişi ve hepsi emekçi..
Fotoğraflar: Vedat Arık
